Cały Ganges łez oraz przeżyć własną stypę

Myśl, że jedziesz właśnie na niespodziankowo-osiemnasteczkową imprezę jako jeden z organizatorów.

        Niech na miejscu okaże się, że czeka na Ciebie blisko sześćdziesiąt osób, które od trzech miesięcy ogarniały ten pożegnalno-urodzinowy melanż. Konspiracja i zaskoczenie życia, już nigdy im w nic nie uwierzę <3

       Byli wszyscy - moja klasa, przyjaciele z dzieciństwa i gimnazjum, ludzie z Wałbrzycha, teatru. Pojawiło się też kilka osób, których (wcześniej) nie znałam, ale "wcześniej" to jest słowo klucz :D

Zostałam oblana tak ogromną dawką miłości, że podejrzewam, że wystarczy mi nie tylko na okres pobytu w Indiach, ale też na gap year i uniwersytet. Największym plusem całości było oczywiście to, że wszyscy ważni dla mnie ludzie zgromadzili się w jednym miejscu - często nie znając siebie nawzajem, zorganizowali dla mnie melanż ostateczny. Ale oprócz tego dostałam cudowne prezenty, które już czekają, by spakować je do walizki.

     Zużyłam cały karton chusteczek oglądając film nakręcony przez uzdolnionego jak nie wiem co Maćka Ławniczaka z udziałem moich przyjaciół i ukochanych nauczycieli. Making people jealous: 

Pierwszy raz zobaczyłam go zaraz po tym, gdy weszłam na salę pełną moich znajomych - wtedy ryk był ogromny i nic nie zostało z misternego makijażu. Wczoraj został wyświetlony na gali zakończenia roku w moim ukochanym Kasprowiczu - a co, niech zazdroszczą :3

      Od przyjaciół z dzieciństwa i gimnazjum (często to ci sami ludzie) dostałam też cudowny album ze wspólnymi, najbardziej kompromitującymi zdjęciami. 

       No i jeszcze pyszne wino!

       A dzisiaj (Ania i Murdzu <333) otrzymałam wideło-wiadomość prosto ze słonecznej Italii od moich włoskich przyjaciół, którzy życzą mi 1) słodkiego, miłego życia w Indiach; 2) buon compleanno <3

        W teatrze spędziłam całkiem sporą część mojego życia - a zwłaszcza w tym świdnickim teatrze, z tymi konkretnymi, cudownymi ludźmi. I jakież było moje zaskoczenie, kiedy wczoraj podczas zakończenia sezonu wyciągnęli mnie (tym razem z widowni) na scenę, by oficjalnie mianować mnie świdnicko-teatralnym emerytem poprzez wręczenie kawałka deski scenicznej.

TYLE WYGRAĆ

     

       Specjalne podziękowania dla placka nad plackami, którego Bozia zesłała zamiast rózgi - Misi. Oraz dla Marty A., ogarniacza ymprez, który nie ogarnia! <3 lofff

        Mimo tego, że serce pęka mi na tysiąc kawałków na samą myśl, że TERAZ miałabym wyjechać i zostawić TYCH ludzi, mam cudowną pewność, że jak wrócę w śnieżnym grudniu, to ktoś będzie czekał na mnie na lotnisku. Gromadka dzieci w krakowskich strojach z goździkami w dłoniach, pokazy hippiczne, orkiestra dęta, czerwony dywan i przedstawiciel firmy masarskiej z koszem kabanosów też byłby całkiem ok. 

       Tym razem miało być o takich atrakcjach jak wizy i szczepienia, ale w związku z tymi nieoczekiwanymi wydarzeniami przesuwam termin na: wkrótce. buźka!